Voel je je gespannen, verdrietig, boos of gewoon leeg? Neem wat suiker! Het werkt sneller dan elke therapie. Tenminste... voor even. Eén hap chocola, en je voelt het: een kleine golf van rust, troost, ontspanning. Dus volgt snel de volgende en de volgende. En voor je het weet is de hele reep chocolade op. Geloof me, dat heb ik vaak genoeg gedaan. En hoewel ik mij daar deels schuldig over voelde, was de vervelende emotie wel weg. Voor eventjes dan. Want dit effect werkt helaas maar 2 uur.
Suiker heeft namelijk een positieve invloed op het beloningssysteem in je hersenen. Elke keer dat je suikers eet, komt dopamine vrij. Dit is het ‘feelgood’-stofje dat hoort bij beloning en genot. Hierdoor leert je brein razendsnel: suiker = goed gevoel.
In plaats van te voelen dat je verdrietig of gespannen bent, ervaar je een kunstmatige rust. Je emoties worden tijdelijk uitgeschakeld door de chemische verdoving van die dopaminepiek. Je voelt even niks en dat lijkt heerlijk. Maar zodra je dopamine weer daalt, val je in een leegte: onrust, prikkelbaarheid en juist méér emotionele schommelingen.
Je brein beseft echter niet dat het effect van suikers maar voor de korte termijn is. Logischerwijs verlang je na 2 uur wel weer opnieuw naar suikers. Een verlangen naar een nieuwe dopamine-kick. Suikers werken niet voor niks verslavend.
Behalve het effect van dopamine, hebben de suikers zelf ook effect op het brein. Na een suikerinname stijgt je bloedsuiker razendsnel. Je hersenen krijgen plotseling een overvloed aan energie. Even lijkt alles in balans: je stresshormonen dalen, je hoofd voelt rustig, je bent loom en kalm. Het effect van een suikerpiek. Echter komt binnen een half uur insuline in actie om die suikerpiek weer te laten dalen. Dat gaat zó effectief dat je bloedsuiker daarna te snel daalt. Een snel stijgende suiker zorgt namelijk voor een snel stijgende insuline, waardoor de suiker bijna net zo snel daalt als deze is gestegen. En op dat moment gaat je brein letterlijk op de rem trappen. Je hersenen ervaren door de snelle daling, te weinig brandstof. Dit is met name in de prefrontale cortex: het deel dat emoties, concentratie en zelfreflectie aanstuurt.
Je ervaart dat als een soort stilstand: een mistige rust, alsof je even losgekoppeld bent van jezelf. Het is geen echte rust, maar een gebrek aan energie. De hersenen functioneren gewoonweg minder.
Na ongeveer twee uur grijpt je lichaam in: stresshormonen zoals cortisol en adrenaline stijgen om de bloedsuiker te herstellen. Je wordt onrustig, prikkelbaar en snakt opnieuw naar suikers.
Suiker is de meest geaccepteerde vorm van zelfverdoving. Maar dat gevoel heeft niets te maken met echte emotionele verwerking, het is puur chemie. De dopamine die tijdelijk je natuurlijke emotionele signalen overstemt. Je stresshormonen worden even onderdrukt. En je bloedsuiker die te snel daalt, waardoor je hersenactiviteit afneemt. Het is dus letterlijk een chemische verdoving.
Suiker lijkt dus even de oplossing. Echter raak je op de lange termijn verder verwijderd van jezelf, van wat je werkelijk voelt.
Reactie plaatsen
Reacties